(ഈ കവിത ആയിരുന്നു ഈ ബ്ലോഗിലെ ആദ്യ പോസ്റ്റ്‌. വെറുതെ നഖവും കടിച്ചു ഭൂതകാലം ചികഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു ഭ്രാന്തന്‍ നിമിഷത്തില്‍, ഈ കവിത പൊടി തട്ടിയെടുത്തു പിന്നെയും പോസ്റ്റുന്നു...! )
------------------------------------------------------------------------------
നിന്‍റെ മുഖമെന്നോര്‍മയില്‍ തെളിയുമ്പോള്‍
അന്ന് പാടിയ പാട്ടിന്‍റെ ശീലുകള്‍
അറിയാതെ മനസിലിന്നോര്‍മ്മ വന്നു.
"നീയെനിക്കെന്‍ നെഞ്ചിന്‍ രാഗതാളം
നീയെനിക്കെന്നുടെ ആത്മമോഹം
നിന്‍ ചിരിയെന്നുടെ വെന്പുലരി
നിന്നോര്‍മ്മ എനിക്കെന്നും ജീവവായു"
കിനാവിലൊരു പൊന്‍ നിലാവത്ത്
നിശാഗന്ധി വിരിയുന്ന നേരത്ത്
നാമിരുവര്‍ മാത്രമാകുന്ന ലോകത്ത്
പ്രിയസഖി നിന്നെ ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു.
മിഴികളിലായിരം വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ ചാലിച്ച
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നിനക്കായി ഞാന്‍ നെയ്തു കൂട്ടി.
മിഴികളിലപൂര്‍വ്വ സ്വരങ്ങള്‍ സമ്മേളിച്ച
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ പക്ഷെ, നീയറിയാതെ ആയിരുന്നു.
കൌമുദി കുംഭത്തിലെ ഏടും തേടി
നിനച്ചിരിക്കാതെയുള്ള യാത്രയില്‍
നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങളും സ്വരങ്ങളും
രാത്രി മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്നു പോയി.
മഴയൊന്നു ശമിച്ചപ്പോള്‍, പൊന്തുന്ന
പിഞ്ചിളം മുളകള്‍ക്ക് ഒപ്പം
എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും നനുനനുത്ത
തലോടല്‍ ഏറ്റു.
പക്ഷെ;
അത് നീയെന്ന പോലെ
ഞാനും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
